Kuwa mwangalifu Pumbafu, Nasi!!
Door: Géanne
Blijf op de hoogte en volg Géanne
10 September 2008 | Tanzania, Usangi
(Kijk uit malloot, een kokosnoot!)
De dame in mij is kwijt. Foetsie, weggedrukt. De bush babe ontwaakt. Niet vies van een beetje smerigheid. Geen stromend water, soms elektriciteit soms niet. Kleren wassen in het ietwat bruinige beekje, thee zetten met hetzelfde water boven een houtvuur. Met de haren in een vette look naar het ziekenhuis van Usangi.
Een dode baby, want “Yes, the oxygen was out of stock” gewikkeld in gekleurde kanga’s, meegenomen door de vader in een plastic zak. Een kind van 1 met Aids, moeder waarvan je niet weet of ze het wil weten, dat van de smiespelige fluisterziekte, ook wel the Global Disease. Een oma met open wonden tot op het bot over heel haar lichaam, starten zelf pijnmedicatie, hopen dat ze de nacht niet haalt, palliatieve sedatie en euthanasie bestaan hier niet. Wanneer ben je een goede dokter?Ruzie met de röntgenman die niks wil en letterlijk de hele dag met een vinger in zijn neus zit te grazen op een muurtje in de zon, en kijkt alsof hij de Minister President zelf is. Een ongeorganiseerd zooitje op zaal. De motivatie om te werken is karig te noemen, Usangi hospital is van de regering, niet van de kerk. Of je nu wel of niet werkt, betaald krijg je toch. Ontslagen worden is er niet bij en een medisch tuchtcollege niet bestaand. Pole for this one. Voelt als trekken aan een dode olifant.
Door mijn hoofd spookt het über Nederlands liedje “Hou eens op met het huilen naar de maan, nog maar 2 uur dan is het twaalf uur geweest dus theoretisch nog maar 14 nachten te gaan, dan mag je naar Huis oehoe. (Acda en de Munnik)
Het gaat vreemd zijn, supermarkten, warm water uit de douche, niet meer nageloeid worden door elke voorbijganger. Het Bekende Tanzanianer-schap afgelopen. Niet meer wuiven als Beatrix, en wakker worden door de geschifte haan, wiens biologische klok niet goed afgesteld is. Op de fiets door de herfstwind in plaats van op slippers de berg op in de brandende zon. Geen rode ‘damu ya mzee’ (het bloed van de oude man) meer, maar asfalt, niet meer drinken uit een verse kokosnoot.
Heb een haat-liefde verhouding ontwikkeld. Het voelt verscheurd hier weg te gaan, door de tijd te reizen, terug naar de eerste wereld. Wetend dat wat je achter je laat blijft zoals het is.
Pien en Jaap- een prachtig doktersduo- maken veel goed, logeren in het huis midden in de Pare Mountains bij gerimpelde oude man en zijn potige pittige vrouw “Mama”. Upendo (liefje) is 18, kookt elke dag hetzelfde, en past op het mentaal geretardeerde kleinkind waarvoor geen opvang is. Rodi rent de hele dag rondjes, en maakt de hoeveelheid geluid van een heel bonkig rugby team. Boos en blij niet uit elkaar te houden. Er is altijd bezoek, de vadsige pastor, de dronken aannemer die graag met een mzungu wil trouwen, een toneelstuk waar ik stiekem naar gluur, met de oogjes verstopt achter een boek. Kippen die per ongeluk de slaapkamer binnen walsen.
Weekenden zijn fantastisch, op bezoek bij de Masai. Slapen in de open lucht in hun dorp weggekropen in de mummy-slaapzak op de grond, buik vol met vers geslachte geit. Oorlellen met gruwelijke gaten en prachtige hangers. Zittend naast Peter-Patrick, bevriende Tanzaniaan zonder zwemdiploma, in een bizar klein lekkend bootje op een groot meer vol woest brullende nijlpaarden. Olifanten drinken water aan de kant. Verwende ogen krijg ik. Sluipend over een vlakte waar verse luipaardpootafdrukken zijn te zien.
23 september stap ik ’s ochtends in het vliegtuig. Even overstappen in Londen en dan door naar Amsterdam waar ik rond 22.15u land.
Liefs
De dame in mij is kwijt. Foetsie, weggedrukt. De bush babe ontwaakt. Niet vies van een beetje smerigheid. Geen stromend water, soms elektriciteit soms niet. Kleren wassen in het ietwat bruinige beekje, thee zetten met hetzelfde water boven een houtvuur. Met de haren in een vette look naar het ziekenhuis van Usangi.
Een dode baby, want “Yes, the oxygen was out of stock” gewikkeld in gekleurde kanga’s, meegenomen door de vader in een plastic zak. Een kind van 1 met Aids, moeder waarvan je niet weet of ze het wil weten, dat van de smiespelige fluisterziekte, ook wel the Global Disease. Een oma met open wonden tot op het bot over heel haar lichaam, starten zelf pijnmedicatie, hopen dat ze de nacht niet haalt, palliatieve sedatie en euthanasie bestaan hier niet. Wanneer ben je een goede dokter?Ruzie met de röntgenman die niks wil en letterlijk de hele dag met een vinger in zijn neus zit te grazen op een muurtje in de zon, en kijkt alsof hij de Minister President zelf is. Een ongeorganiseerd zooitje op zaal. De motivatie om te werken is karig te noemen, Usangi hospital is van de regering, niet van de kerk. Of je nu wel of niet werkt, betaald krijg je toch. Ontslagen worden is er niet bij en een medisch tuchtcollege niet bestaand. Pole for this one. Voelt als trekken aan een dode olifant.
Door mijn hoofd spookt het über Nederlands liedje “Hou eens op met het huilen naar de maan, nog maar 2 uur dan is het twaalf uur geweest dus theoretisch nog maar 14 nachten te gaan, dan mag je naar Huis oehoe. (Acda en de Munnik)
Het gaat vreemd zijn, supermarkten, warm water uit de douche, niet meer nageloeid worden door elke voorbijganger. Het Bekende Tanzanianer-schap afgelopen. Niet meer wuiven als Beatrix, en wakker worden door de geschifte haan, wiens biologische klok niet goed afgesteld is. Op de fiets door de herfstwind in plaats van op slippers de berg op in de brandende zon. Geen rode ‘damu ya mzee’ (het bloed van de oude man) meer, maar asfalt, niet meer drinken uit een verse kokosnoot.
Heb een haat-liefde verhouding ontwikkeld. Het voelt verscheurd hier weg te gaan, door de tijd te reizen, terug naar de eerste wereld. Wetend dat wat je achter je laat blijft zoals het is.
Pien en Jaap- een prachtig doktersduo- maken veel goed, logeren in het huis midden in de Pare Mountains bij gerimpelde oude man en zijn potige pittige vrouw “Mama”. Upendo (liefje) is 18, kookt elke dag hetzelfde, en past op het mentaal geretardeerde kleinkind waarvoor geen opvang is. Rodi rent de hele dag rondjes, en maakt de hoeveelheid geluid van een heel bonkig rugby team. Boos en blij niet uit elkaar te houden. Er is altijd bezoek, de vadsige pastor, de dronken aannemer die graag met een mzungu wil trouwen, een toneelstuk waar ik stiekem naar gluur, met de oogjes verstopt achter een boek. Kippen die per ongeluk de slaapkamer binnen walsen.
Weekenden zijn fantastisch, op bezoek bij de Masai. Slapen in de open lucht in hun dorp weggekropen in de mummy-slaapzak op de grond, buik vol met vers geslachte geit. Oorlellen met gruwelijke gaten en prachtige hangers. Zittend naast Peter-Patrick, bevriende Tanzaniaan zonder zwemdiploma, in een bizar klein lekkend bootje op een groot meer vol woest brullende nijlpaarden. Olifanten drinken water aan de kant. Verwende ogen krijg ik. Sluipend over een vlakte waar verse luipaardpootafdrukken zijn te zien.
23 september stap ik ’s ochtends in het vliegtuig. Even overstappen in Londen en dan door naar Amsterdam waar ik rond 22.15u land.
Liefs
-
10 September 2008 - 13:39
Baba:
Hallo Snoes,
Het grote aftellen is voor ons begonnen. I will be happy if I'll meet you op Schiphol.
Hang on voor 14 dagen. Liefs,
Jan -
10 September 2008 - 13:41
Jan:
P.S. Weer bizarre verhalen en leuke foto's
Baba -
10 September 2008 - 13:42
Eva:
Van veraf klinkt het allemaal weer fantastisch, je mooie verhalen...
Tot gauw!
Xx -
10 September 2008 - 13:44
Jeroen:
Ha lekker ding! Vanaf een bouwplaats in Den Haag een berichtje. Prachtig geschreven weer, zou je wat mee moeten doen. -
10 September 2008 - 13:45
Annegriet:
Grom.... Weer niet de eerste reactie.. Weiffie heb zo verschrikkelijk veel zin in dat je thuis komt! Echt!!! Verhalen blijven mooi om te lezen maar ik hoor ze toch liever van jou zelf!!
Kus -
10 September 2008 - 13:54
Jeroen G:
Mooi beschreven die tegenstrijdigheden.
Geniet nog van je tijd daar! Wederom super leuk geschreven,
x -
10 September 2008 - 14:12
Nienke:
Goede reis! -
10 September 2008 - 15:17
Lycke:
Habari! Klinkt bekend, dat dubbele gevoel... Succes met afscheid nemen, en tutaonana in Uholanzi :)
x Lycke -
10 September 2008 - 15:49
Cleanmother:
Diepe bewondering en respect voor jou!
Hou nog even vol. Deze levenservaring leer je nooit vanuit de boeken.
Tot gauw.
liefs Ria -
10 September 2008 - 16:15
Annie:
nice nice, mijn net-zo- verwende-ogen worden hier toch ook weer jaloers op hoor... prachtige foto's, superverhaal!
update van deze kant:ik ga keuze co-schap interne doen in t Sofietje... vertrouwde grond..starting this monday.
tot snel! kus xx anne -
10 September 2008 - 19:14
Vanessa:
Hey Troelie,
Nog steeds heel veel respect voor wat je doet, ik weet niet of ik die ellende allemaal aan zou kunnen. Ben elke keer zo onder de indruk van je verhalen.
Spannend je komt bijna terug !! Ben benieuwd waar je terecht komt. ben oook benieuwd waar ik zelf terecht kom haha : ) Zo zin om je weer in levende lijve te zien.
Geniet je nog even?! en sluit het goed af daar.
Heel veel troelieknuffels van Vanes en een dikke kus
-
11 September 2008 - 09:10
Szanen:
Ben het met beide Jeroenen eens.
Goede terugreis.
Kom svp buurten als je terug bent. Wellicht nog wel vervolgmogelijkheden, als je die niet al hebt.
S.Zanen -
11 September 2008 - 13:31
Paul:
Karibu tena Uholanzi na pole na kazi daktari! -
11 September 2008 - 18:58
Zulu:
wat denk je van binnenkort weer samen pannenkoeken?Vul de kasten al met jouw lievelingshapjes ,kus -
13 September 2008 - 15:29
Annemieke:
Hey Geanne, nou je treft het wel he met de topklinische ziekenhuizen in Tanzania, ik wist niet dat het nog beroerder kon! Maar het levert wel weer stof voor mooie verhalen! In Mwanza zit mijn tijd erop, de tijd om op Safari te gaan en de Kili te bedwingen is aangebroken, yoehoe! Dus als ik je niet meer spreek in Tanzania dan wordt het zeker in ons goed geregelde kikkerlandje! Geanne nog even sterkte en veel plezier natuurlijk en tot gauw! Liefs Annemieke -
14 September 2008 - 08:45
Jikke:
Wat weer heftig!! Maar wel een super mooie ervaring. Misschien niet nu, maar wel als je er over een tijdje weer aan terugdenkt!! Succes nog de laatste week, Kus -
16 September 2008 - 14:20
Jo:
Geeee!
Wat mooi he, dat landschap en die blauwe plaat met schapenwolkies erboven..wat je noemt een wolf in SCHAAPskleren dat Afrika, want niks is bedrieglijker...hoorde al het een en ander van Eeeve en ben blij voor je dat het aftellen is begonnen...ook al snap ik dat dubbel natuurlijk ook wel. Maar ja. Wat is dat dar es salam toch?! Volgens mij zie ik dat parallel aan de Pasar Malam op affiches staan hier...of niet?
Ik zit hier drukke kinderjes te onderzoeken, bepraten en waar mogelijk een beetje te behandelen waarbij ontelbare peperdure minuten worden opgeslurpt en al dat geld verdwijnt als sneeuw voor de zon...terwijl ze in hun Benettonjasjes tegenover je zitten.
Jaja, je moet maar ff nog niet met mij levelen want ik denk dat de schok te groot voor je zal zijn. Wen eerst maar even aan alle "gewone" dingen hier zoals inderdaad orderlijk verkeer, nieuwe glanzende wegen met perfect geplaatste lijnen en verkeerstekens...de ijskoude vrieskisten die je tegemoet stralen in de supermarkt en de comfortabele warme schone stralen die dik en golvend als prinsessenhaar over je lijf stromen onder de douche...mmmmjammie heerlijk!!
En het fatsoenlijke voedsel natuurlijk (ik bedoel, welk behoorlijk voedingsmiddel bevat nou niet tenminste 3 E-nummers?! Jakkie!).
Geniet toch van je laatste ademteugen in Afrika, zuig ze diep op en wie weet keer je er nog eens terug (moet ik zeggen: ondanks alles?).
Liefs XXXX die ouwe andere co-assistent van ooit (in een vorig leven)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
