IN THE IDEAL WORLD NOW IS NOWNOW
Blijf op de hoogte en volg Géanne
27 April 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Blij met mijn baan. Volgens de officiële cijfers is 25% van de mensen hier werkloos en bovendien staat de rand zwak ten opzichte van andere valuta. Als je geluk hebt kun je aan de slag als vlaggenzwaaier bij wegwerkzaamheden, boodschappeninpakker bij de supermarkt of als tankboy, die terwijl hij de auto volgooit met goedkope benzine de ramen wast. Ik voel me opgelaten. Maar hier is een baan een baan en blijft het hoofd geheven.
Er zijn ook andere manieren om geld te verdienen zoals het illegaal verhandelen van ‘sick letters’. Het onomstoten bewijs dat je echt niet naar je werk kon komen, ook al lag je thuis lekker te genieten in een pyamapak voor de tv. Daarvoor moet je eerst het boek met deze briefjes stelen uit het ziekenhuis en vervolgens verkopen voor 40 rand per letter. Een lucratieve business want de boekjes zijn vrij dik. Of je wordt witchdoctor. Wees mystiek en kijk wijs. Kras symmetrische patronen in de huid. Verstrek tegen betaling pillen, smeersels in alle kleuren en geneeskrachtige flesjes met zware metalen , te dragen rond je middel, en word beter! Het postieve gevolg is dat de werkgelegenheid draaiende blijft met allerhande vage vergiftigingen en bewusteloze kinderen die worden binnengebracht bij de pediatriese intensiewe eenheid.
Daar waar de radio met een schaar als antenne standaard op vol volume staat. Het gepiep van de monitoren -vals alarm of niet- overstemt. In hoeverre de ernstig zieke en veelal comateuse patiënten van de nieuwste hits meekrijgen is onduidelijk. “It couldn’t be bad if it’s Michael Jackson” aldus de grote baas. Het is een wereld apart. Patiënten beademd met high tech machines liggend op een schapenvacht om doorligplekken te voorkomen. De high care unit heeft een vaste bewoner. Ze woont er al 20 jaar, heeft een hoekje van de zaal tot haar domein gemaakt met posters van perfecte popsterren en een achteruitkijkspiegel aan het plafond zodat ze alles in de gaten kan houden. Ze kent iedere verpleegkundige en is op de hoogte van alle roddels. Ze is verlamd en beademingsafhankelijk. 1 keer per week doet de nurse krulspelden in en lakt haar nagels. Er is geen instelling die de zorg kan overnemen. Haar ouders heb ik in de afgelopen 2 maanden niet gezien.
Ik kijk op tegen de mensen die het hier moeten doen. Zorgen. De gerimpelde en tandeloze vrouw in een feestelijk fuchsiakleurig pakje, het is tenslotte pasen. Tevreden kauwend op wat overgebleven broodjes nadat ze de hele dag nog niets had gegeten. Haar kleinkind is nu haar kind. De vader uit Namibië met zijn zonnehoedje en het t-shirt met daarop de trouwfoto uit 2011. Twee gelukkige mensen, breedlachend. Nu al 6 weken dagelijks aan het bed van zijn kind die maar niet beter wil worden.
Inmiddels begin ik te lijken op een local. Niet alleen omdat ik een lievelingsweg heb(Kloofroad afdalend naar de zee), een favoriet koffietentje en weet waar de Margarita’s het beste smaken, maar ook omdat ik het verschil ken tussen “Yes, i’ll do it now” en het totaal verschillende “OK OK, i’ll do it nownow”.
In de dienst niet meer verbaasd als er -net op het moment dat de chaos enigszins onder controle lijkt te komen- opnieuw een ambulance met een bosje patiënten wordt uitgeladen. De chauffeur heeft het alom geprezen minibusmotto ‘we vertrekken pas als hij vol is’. Een rekbaar begrip.
Neem patiënten mee naar de CT scan, in een bed met hortende wielen, terwijl ik ondertussen zorg dat de beademingsbuis blijft zitten waar die zit, in een ballon knijp, 1 oog richt op de monitor en 1 oog op de met obstakels overladen gangen waar ik als een slangenmens tussendoor manouvreer. De liften zijn ‘under construction’ en vertonen kuren, blijven soms even hangen tussen de verdiepingen. De batterij van de monitor is leeg -gelukkig voel ik een pols- terwijl de nurse die met mij mee loopt aan sight seeing doet in een tempo dat Caribische neigingen vertoont. Het aantal inwendige lachbuien - waar ben ik beland- neemt stadig toe. Het aantal niet uitgevoerde huilbuien ook trouwens.
In een weekend zonder dienst op naar idyllisch strand ingeklemd tussen rode rotspartij en glashelder water. Familie baviaan loert verlekkerd naar de picknicktas en maakt ondefinieerbare gromgeluiden. Snel het water in. Het white shark alarm dat afging niet gehoord. Dacht al “wat is het rustig, waar zijn al die surfers gebleven?”. Dank aan de brullende mevrouw langs de kant. Er lag een enorme haai stil in de baai. Nu klaar om Jeroen op te halen!
Er zijn ook andere manieren om geld te verdienen zoals het illegaal verhandelen van ‘sick letters’. Het onomstoten bewijs dat je echt niet naar je werk kon komen, ook al lag je thuis lekker te genieten in een pyamapak voor de tv. Daarvoor moet je eerst het boek met deze briefjes stelen uit het ziekenhuis en vervolgens verkopen voor 40 rand per letter. Een lucratieve business want de boekjes zijn vrij dik. Of je wordt witchdoctor. Wees mystiek en kijk wijs. Kras symmetrische patronen in de huid. Verstrek tegen betaling pillen, smeersels in alle kleuren en geneeskrachtige flesjes met zware metalen , te dragen rond je middel, en word beter! Het postieve gevolg is dat de werkgelegenheid draaiende blijft met allerhande vage vergiftigingen en bewusteloze kinderen die worden binnengebracht bij de pediatriese intensiewe eenheid.
Daar waar de radio met een schaar als antenne standaard op vol volume staat. Het gepiep van de monitoren -vals alarm of niet- overstemt. In hoeverre de ernstig zieke en veelal comateuse patiënten van de nieuwste hits meekrijgen is onduidelijk. “It couldn’t be bad if it’s Michael Jackson” aldus de grote baas. Het is een wereld apart. Patiënten beademd met high tech machines liggend op een schapenvacht om doorligplekken te voorkomen. De high care unit heeft een vaste bewoner. Ze woont er al 20 jaar, heeft een hoekje van de zaal tot haar domein gemaakt met posters van perfecte popsterren en een achteruitkijkspiegel aan het plafond zodat ze alles in de gaten kan houden. Ze kent iedere verpleegkundige en is op de hoogte van alle roddels. Ze is verlamd en beademingsafhankelijk. 1 keer per week doet de nurse krulspelden in en lakt haar nagels. Er is geen instelling die de zorg kan overnemen. Haar ouders heb ik in de afgelopen 2 maanden niet gezien.
Ik kijk op tegen de mensen die het hier moeten doen. Zorgen. De gerimpelde en tandeloze vrouw in een feestelijk fuchsiakleurig pakje, het is tenslotte pasen. Tevreden kauwend op wat overgebleven broodjes nadat ze de hele dag nog niets had gegeten. Haar kleinkind is nu haar kind. De vader uit Namibië met zijn zonnehoedje en het t-shirt met daarop de trouwfoto uit 2011. Twee gelukkige mensen, breedlachend. Nu al 6 weken dagelijks aan het bed van zijn kind die maar niet beter wil worden.
Inmiddels begin ik te lijken op een local. Niet alleen omdat ik een lievelingsweg heb(Kloofroad afdalend naar de zee), een favoriet koffietentje en weet waar de Margarita’s het beste smaken, maar ook omdat ik het verschil ken tussen “Yes, i’ll do it now” en het totaal verschillende “OK OK, i’ll do it nownow”.
In de dienst niet meer verbaasd als er -net op het moment dat de chaos enigszins onder controle lijkt te komen- opnieuw een ambulance met een bosje patiënten wordt uitgeladen. De chauffeur heeft het alom geprezen minibusmotto ‘we vertrekken pas als hij vol is’. Een rekbaar begrip.
Neem patiënten mee naar de CT scan, in een bed met hortende wielen, terwijl ik ondertussen zorg dat de beademingsbuis blijft zitten waar die zit, in een ballon knijp, 1 oog richt op de monitor en 1 oog op de met obstakels overladen gangen waar ik als een slangenmens tussendoor manouvreer. De liften zijn ‘under construction’ en vertonen kuren, blijven soms even hangen tussen de verdiepingen. De batterij van de monitor is leeg -gelukkig voel ik een pols- terwijl de nurse die met mij mee loopt aan sight seeing doet in een tempo dat Caribische neigingen vertoont. Het aantal inwendige lachbuien - waar ben ik beland- neemt stadig toe. Het aantal niet uitgevoerde huilbuien ook trouwens.
In een weekend zonder dienst op naar idyllisch strand ingeklemd tussen rode rotspartij en glashelder water. Familie baviaan loert verlekkerd naar de picknicktas en maakt ondefinieerbare gromgeluiden. Snel het water in. Het white shark alarm dat afging niet gehoord. Dacht al “wat is het rustig, waar zijn al die surfers gebleven?”. Dank aan de brullende mevrouw langs de kant. Er lag een enorme haai stil in de baai. Nu klaar om Jeroen op te halen!
-
27 April 2014 - 09:44
Jan:
Weer een leuke blog Geanne. Mooi dat je Jeroen weer in de armen kunt sluiten. -
27 April 2014 - 09:46
Ed:
En ik doe kuchjes bij de huisarts ;)
(Waar ik wel een boek over zou kunnen schrijven, maar dat terzijde) -
27 April 2014 - 10:06
Roos:
Mooi X -
27 April 2014 - 10:46
Eke:
Beeldend ! Maar hoorde geen Michael Jackson toen uit dat Dallaskantoor. -
27 April 2014 - 21:06
Karin:
Wat een avontuur... Sprakeloos! X -
28 April 2014 - 10:17
Pieter:
Fijn lezen Géanne, waar maken we ons hier druk over?
-
30 April 2014 - 21:14
Gerdien:
He Geanne,
Ik blijf je blog volgen, wat een 'heimwee' bij alle verhalen, hoewel het grootste gedeelte natuurlijk intriest is. Gaaf hoor om je ervaringen zo te volgen, doe ze de groeten daar (prof Schaaf, Liesl en de nurses/sisters op GGR)! Veel plezier de laatste maanden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
