Weerzien met die Kaap
Blijf op de hoogte en volg Géanne
21 Januari 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
In 2006 als enigszins onnozele student onderzoek gedaan in het Groote Schuur ziekenhuis, in 2008 als co-assistent naar een op Google maps onvindbare plek in Tanzania. Nu begonnen aan het 4e jaar in opleiding tot kinderarts. Utrecht als vertrouwde Westerse basis: superspecialisten, topklinische zorg, schoon, overzichtelijk en alles wat je hart begeert aan middelen en kennis. Tijd voor wat anders. Een groot academisch ziekenhuis in Kaapstad. Andere ziektes, ander welvaartsniveau, andere taal, anders denken.
In de auto scheurend over de N1, 120km/uur, op weg naar werk. Flamingo’s en struisvogels zoeven voorbij. Zonnebril op, airco aan en in de achteruitkijkspiegel de contour van de Tafelberg. Dit voelt goed. Beter dan chagrijnig kijkende filerijders op de A28 in de miezerregen om 7.30u ‘s morgens.
Het waaghals element van deze rit is niet alleen het links rijden – ruitenwissers aanzien voor knipperlichten- maar ook de slingerende spookfietsers op de vluchtstrook, de rijkelijk gevulde minibusjes die in elk gaatje een mogelijkheid zien om in te halen en de plots overstekende mannen op gare sandalen en sjokkende moeders met kinderen op hun rug.
Tygerberg. Een kolos van een gebouw in de blikkerende zon. Volledig in spiegelbeeld gebouwd ten tijde van de apartheid. Een helft voor wit, een helft voor zwart. Inmiddels het ziekenhuis waar een groot deel van de provincie op draineert. Een doolhof waarin elke gang op elkaar lijkt, waar je de liftdeuren zelf moet dichtduwen, de plafondplaten vol kringen zitten en waar patienten in operatiejassen en op blote voeten rondsjokken met gapende wonden aan hun been. Begonnen op de emergency ward. Bij binnenkomst de wachtkamer al stampvol. “Morning doctor! “ wordt er vrolijk gebruld.
Geen worried well hier. Je komt alleen als er echt wat is. Bijvoorbeeld als je kind al een paar dagen spuugt en diarree heeft maar je niet naar het ziekenhuis kon omdat je nog bij je familie was in de Eastern Cape en daarna uren en uren in een busje moest zitten zonder drinken. Uitgedroogd binnenkomen met bloedwaardes waarvan ik niet wist dat het met het leven verenigbaar was.
Of omdat je kind aan het stuipen is. En blijkt dat de oom, die ook in het toch al vrij dichtbevolkte huis zonder stromend water en elektriciteit woont, Tuberculose heeft en z’n medicatie niet slikt. En dat de 5 jarige nu een TB hersenvliesontsteking heeft. Of omdat je door een puffy adder gebeten bent tijdens het spelen en je been nu zwart begint te zien.
HIV. Enigszins voorbereid op de aantallen besmette patienten. Maar toch. Standaardvragen tijdens het consult “Is the baby exposed?” en “are you using ARV’s (antiretroviral drugs)?”. Grote verbaasde ogen, besmuikt gelach,vage antwoorden. Een scharminkelige baby van 6 weken onderzoeken nadat de lagen fleecedeken in de snikkende hitte zijn afgepeld. De groeicurve vlak. De borsten van de voortandloze moeder - ‘the passiongap’, zeer modieus verschijnsel en bevorderlijk voor het liefdesleven - kleine theezakjes zonder melk. Ongecontroleerde zwangerschap, thuis bevallen zonder verloskundige, Syphilis en HIV positief.
De eerste weken heelhuids doorgekomen. Het studentenhuis vol bronstige biefstuketende Duitsers van 22 verruild voor een appartement midden in de stad met idioot mooi uitzicht en vlakbij zee. Gewakeboard, gebraaid, met volle maan Lionshead beklommen en gehiked door rivierbedding met als beloning zwemmen onder een waterval. Heel lief ‘ vang G op comittee’ bestaande uit Marieke , oud collega die hier woont en werkt, en haar vent.
Het begint te wennen!
In de auto scheurend over de N1, 120km/uur, op weg naar werk. Flamingo’s en struisvogels zoeven voorbij. Zonnebril op, airco aan en in de achteruitkijkspiegel de contour van de Tafelberg. Dit voelt goed. Beter dan chagrijnig kijkende filerijders op de A28 in de miezerregen om 7.30u ‘s morgens.
Het waaghals element van deze rit is niet alleen het links rijden – ruitenwissers aanzien voor knipperlichten- maar ook de slingerende spookfietsers op de vluchtstrook, de rijkelijk gevulde minibusjes die in elk gaatje een mogelijkheid zien om in te halen en de plots overstekende mannen op gare sandalen en sjokkende moeders met kinderen op hun rug.
Tygerberg. Een kolos van een gebouw in de blikkerende zon. Volledig in spiegelbeeld gebouwd ten tijde van de apartheid. Een helft voor wit, een helft voor zwart. Inmiddels het ziekenhuis waar een groot deel van de provincie op draineert. Een doolhof waarin elke gang op elkaar lijkt, waar je de liftdeuren zelf moet dichtduwen, de plafondplaten vol kringen zitten en waar patienten in operatiejassen en op blote voeten rondsjokken met gapende wonden aan hun been. Begonnen op de emergency ward. Bij binnenkomst de wachtkamer al stampvol. “Morning doctor! “ wordt er vrolijk gebruld.
Geen worried well hier. Je komt alleen als er echt wat is. Bijvoorbeeld als je kind al een paar dagen spuugt en diarree heeft maar je niet naar het ziekenhuis kon omdat je nog bij je familie was in de Eastern Cape en daarna uren en uren in een busje moest zitten zonder drinken. Uitgedroogd binnenkomen met bloedwaardes waarvan ik niet wist dat het met het leven verenigbaar was.
Of omdat je kind aan het stuipen is. En blijkt dat de oom, die ook in het toch al vrij dichtbevolkte huis zonder stromend water en elektriciteit woont, Tuberculose heeft en z’n medicatie niet slikt. En dat de 5 jarige nu een TB hersenvliesontsteking heeft. Of omdat je door een puffy adder gebeten bent tijdens het spelen en je been nu zwart begint te zien.
HIV. Enigszins voorbereid op de aantallen besmette patienten. Maar toch. Standaardvragen tijdens het consult “Is the baby exposed?” en “are you using ARV’s (antiretroviral drugs)?”. Grote verbaasde ogen, besmuikt gelach,vage antwoorden. Een scharminkelige baby van 6 weken onderzoeken nadat de lagen fleecedeken in de snikkende hitte zijn afgepeld. De groeicurve vlak. De borsten van de voortandloze moeder - ‘the passiongap’, zeer modieus verschijnsel en bevorderlijk voor het liefdesleven - kleine theezakjes zonder melk. Ongecontroleerde zwangerschap, thuis bevallen zonder verloskundige, Syphilis en HIV positief.
De eerste weken heelhuids doorgekomen. Het studentenhuis vol bronstige biefstuketende Duitsers van 22 verruild voor een appartement midden in de stad met idioot mooi uitzicht en vlakbij zee. Gewakeboard, gebraaid, met volle maan Lionshead beklommen en gehiked door rivierbedding met als beloning zwemmen onder een waterval. Heel lief ‘ vang G op comittee’ bestaande uit Marieke , oud collega die hier woont en werkt, en haar vent.
Het begint te wennen!
-
21 Januari 2014 - 19:51
Danny:
Wat is die Kaap mooi he. Geniet ervan. -
21 Januari 2014 - 20:33
Roos:
Zucht, jij schrijft zo beeldend. Je neemt me mee. Dank je! -
21 Januari 2014 - 20:51
Jeroen:
Prachtig! Wat een talent voor avontuur.
-
21 Januari 2014 - 22:17
T.Anne:
Ha,Nans heerlijk dat je weer in de 'lucht' bent! -
21 Januari 2014 - 22:17
Paul:
Hi Geanne! Mambo vipi? Good to read from you again. Hope all is well at the Kaap.................... -
21 Januari 2014 - 22:33
Pien:
Oef, gelukkig ben ik niet snel jaloers.... -
21 Januari 2014 - 23:01
Imke:
Wow wat kan jij schrijven! Geniet ervan. Klinkt goed zo, kan niet wachten! -
22 Januari 2014 - 02:23
Eva:
Heerlijk! Geniet ervan, doe ik van je super geschreven verhalen! Xx -
22 Januari 2014 - 09:37
Leanne:
Prachtig geschreven en prachtig om weer in Capetown te zijn! -
22 Januari 2014 - 12:11
Mayke:
Wat een heerlijk verhaal. Zou je wat mee moeten doen ;-)
Nu wil ik ook.... maar dat komt alleen door je heerlijke beeldende verhaal hoor. Want ZA is natuurlijk helemaal niks aan... -
22 Januari 2014 - 21:44
Herman:
Wat een kloof tussen hier en daar. En treffend beschreven met de "passion gap". Mijn advies: blijven lachen. Met al je tanden graag... -
23 Januari 2014 - 09:24
Kees Krabben:
Mooi! -
23 Januari 2014 - 17:45
Cleanmother:
Beeldend geschreven. Nóg een talent. Goed dat je naast de, in mijn ogen, heftige ziektebeelden die je moet behandelen een uitlaatklep hebt om je staande te houden.
-
24 Januari 2014 - 19:51
Peter:
Ga zo door! -
26 Januari 2014 - 22:06
Gerda:
Ik kreeg je blog van Samantha. Heel leuk beschreven.
Zeer herkenbaar zoals je het verkeersbeeld beschrijft.
En wat een schrijnende ziektebeelden kom je tegen.
-
27 Januari 2014 - 11:50
Marije:
Geanne!!!
Wat klinkt dat gaaf en spannend en zo totaal anders!
Hoorde van Marieke al dat jullie goed bezig zijn, gezellig. Heel veel succes in het ziekenhuis. Laten we proberen een keer te facetimen, als dat werkt?
Groetjes,
Marije -
02 Februari 2014 - 14:18
Janne:
Je bent een held! Mail volgt snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
