YOU DON’T KNOW WHAT BUSY IS.
Blijf op de hoogte en volg Géanne
06 Februari 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Er is een verschil tussen sisters en nurses. De eerste zijn bovenop de apenrots prijkende big mama’s en hebben glimmende speldjes op de strak gestreken uniformen. Ruzie moet je niet met ze krijgen. De nurses zijn wat vaag. Wat ze weten en kunnen een groot raadsel. Het motto is dan ook DIY, do it yourself. Van urine sticken, rehydratiestanden aanpassen, luiers zoeken, inventief infuusafplakmateriaal bij elkaar scharrelen en medicatie optrekken.
Op iedere zaal 8 kinderen, met ouders. Ramen die niet echt open kunnen. De ochtendmelange bij de overdracht een ietwat prikkelende sensatie. Lekkende kraan, papieren handdoekjes die op zijn, een sporadisch fles desinfect, geen gordijnen tussen de bedden. Behalve in ‘the red room’, de plek waar de allerzieksten worden opgevangen. Daar hangt een rose gordijn met een blozende barbie zonder kroeshaar bij 1 van de bedden. Privacy een onbekend gegeven. Ouders zijn multi inzetbaar; als monitor voor het geval het kind ermee stopt, als oppas van de andere patienten –verwarring alom-, als voedermachines. Pasgeboren of kleuter, borstvoeding open en bloot blijft nummer 1. Geen schaamte, gene of hermetisch afgeschermde kolfruimtes met angst voor een nipple gate.
Alle notities zijn op papier. De ontslagbrief en nog belangrijker: de “sick note”voor het werk van de ouders, maak je met carbonpapier. Een prehistorisch middel om te kopiëren. Er zijn een paar computers, zonder internet, waar je rontgenfoto’s op kunt bekijken en labuitslagen kunt zoeken. De ook net gestarte opleidingsassistent uit Malawi – een van de 10 uit haar hele land- vindt de administratieve load gigantisch. Ik vind het een verademing. Daarentegen verbaast zij zich als ik met rode konen heen en weer draaf om iedereen te beoordelen. ‘You don’t know what busy is’. In haar ziekenhuis zien ze zo’n 1000 kinderen per dag op de spoed, hier zijn dat er zo’n 50 per dag.
Uberhaupt wordt er geschaterlacht door de Zuid Afrikaanse collega’s als ik wederom met een tot op de knieën opengevallen mond vraag of dat verhaal écht waar is. “You look so shocked all the time”. De arts assistenten hier zijn snel, handig, weten veel en werken zelfstandig. Ik kijk de kunst af.
En dan nu de verzameling van de week.
Mijn eerste schotwond (zie foto), meisje van 3. Officieel telt het niet want het was slechts een pellet gun. Ik oefen ondettussen braaf de namen van de gangs in de townships en weet op welke tattoos ik moet letten.
Sigarettenbrandwonden op de rug van een spastische jongen, verwaarloosd, uitgedroogd en mishandeld. De social worker to busy. Een razende G als gevolg.
Home alone 1. Een baby van 12 dagen, alleen thuis achtergelaten door de moeder, ’s avonds aangetroffen door vader met een zware longontsteking. Moeder tot op heden onvindbaar.
Home alone 2. Een jongen die “Paraffin” had gedronken, de lokale variant op de Nederlandse lampolie, toiletverfrisser of paddo’s in de tuin van de creche. Vervolgens vergeten in het ziekenhuis. Al s een loeiende sirene bracht hij de nacht door.
Home alone 3. Een 3 maanden oude jongen, als baby gevonden op een toilet in de shoppingmall, zijn achternaam October, naar de naam van de maand waarin hij werd geboren.
Het meisje van 5 dat doodging in de drukte, ingeklemd tussen onze werkplek, een huilende baby, theedrinkende sisters en een galmende Mariah Carey op de radio. Geen aparte kamer. De collega die zegt dat ik er aan moet wennen. Dat laatste weet ik niet.
Na een 30urige dienst - hier geen arbeidstijdenwet- slapen op het strand. Tip van ervaringsdeskundige Marieke. De stakerige buurvrouw gekleed in Dior bikini minachtend kijken naar mijn woeste slaaphaar en afgebladderde nagellak. De Cape Doctor blaast het hoofd leeg. Ik geniet.
Op iedere zaal 8 kinderen, met ouders. Ramen die niet echt open kunnen. De ochtendmelange bij de overdracht een ietwat prikkelende sensatie. Lekkende kraan, papieren handdoekjes die op zijn, een sporadisch fles desinfect, geen gordijnen tussen de bedden. Behalve in ‘the red room’, de plek waar de allerzieksten worden opgevangen. Daar hangt een rose gordijn met een blozende barbie zonder kroeshaar bij 1 van de bedden. Privacy een onbekend gegeven. Ouders zijn multi inzetbaar; als monitor voor het geval het kind ermee stopt, als oppas van de andere patienten –verwarring alom-, als voedermachines. Pasgeboren of kleuter, borstvoeding open en bloot blijft nummer 1. Geen schaamte, gene of hermetisch afgeschermde kolfruimtes met angst voor een nipple gate.
Alle notities zijn op papier. De ontslagbrief en nog belangrijker: de “sick note”voor het werk van de ouders, maak je met carbonpapier. Een prehistorisch middel om te kopiëren. Er zijn een paar computers, zonder internet, waar je rontgenfoto’s op kunt bekijken en labuitslagen kunt zoeken. De ook net gestarte opleidingsassistent uit Malawi – een van de 10 uit haar hele land- vindt de administratieve load gigantisch. Ik vind het een verademing. Daarentegen verbaast zij zich als ik met rode konen heen en weer draaf om iedereen te beoordelen. ‘You don’t know what busy is’. In haar ziekenhuis zien ze zo’n 1000 kinderen per dag op de spoed, hier zijn dat er zo’n 50 per dag.
Uberhaupt wordt er geschaterlacht door de Zuid Afrikaanse collega’s als ik wederom met een tot op de knieën opengevallen mond vraag of dat verhaal écht waar is. “You look so shocked all the time”. De arts assistenten hier zijn snel, handig, weten veel en werken zelfstandig. Ik kijk de kunst af.
En dan nu de verzameling van de week.
Mijn eerste schotwond (zie foto), meisje van 3. Officieel telt het niet want het was slechts een pellet gun. Ik oefen ondettussen braaf de namen van de gangs in de townships en weet op welke tattoos ik moet letten.
Sigarettenbrandwonden op de rug van een spastische jongen, verwaarloosd, uitgedroogd en mishandeld. De social worker to busy. Een razende G als gevolg.
Home alone 1. Een baby van 12 dagen, alleen thuis achtergelaten door de moeder, ’s avonds aangetroffen door vader met een zware longontsteking. Moeder tot op heden onvindbaar.
Home alone 2. Een jongen die “Paraffin” had gedronken, de lokale variant op de Nederlandse lampolie, toiletverfrisser of paddo’s in de tuin van de creche. Vervolgens vergeten in het ziekenhuis. Al s een loeiende sirene bracht hij de nacht door.
Home alone 3. Een 3 maanden oude jongen, als baby gevonden op een toilet in de shoppingmall, zijn achternaam October, naar de naam van de maand waarin hij werd geboren.
Het meisje van 5 dat doodging in de drukte, ingeklemd tussen onze werkplek, een huilende baby, theedrinkende sisters en een galmende Mariah Carey op de radio. Geen aparte kamer. De collega die zegt dat ik er aan moet wennen. Dat laatste weet ik niet.
Na een 30urige dienst - hier geen arbeidstijdenwet- slapen op het strand. Tip van ervaringsdeskundige Marieke. De stakerige buurvrouw gekleed in Dior bikini minachtend kijken naar mijn woeste slaaphaar en afgebladderde nagellak. De Cape Doctor blaast het hoofd leeg. Ik geniet.
-
06 Februari 2014 - 21:01
Pieter:
Leerzaam om over je schouder mee te kijken, ongelofelijke ervaringen. -
06 Februari 2014 - 21:42
Pien:
Pfff, voel een slechts een vleugje van wat jij moet voelen en dat komt al aardig binnen. Klinkt echt weer beangstigend bekend... Zet m op laiverd!! -
06 Februari 2014 - 21:44
Pien:
Wil je in het kader van jaloezie beperken trouwens niet 'dagelijkse dingen' schrijven bij zo'n verzameling foto's?!? ;) -
10 Februari 2014 - 15:45
Annemarie Boshuizen:
Liefste Geanne!
Wat een avontuur!!!!
Wat heerlijk om vanaf de computer in nederland (met nogal deprimerend grijs weer) mee te leven met deze mooie en heftige verhalen!
Geniet samen met die lieve Vlaam!
Liefs en geluk! -
05 Maart 2014 - 23:11
Heleen:
He geanne!
Verrassing! Ik kwam je verhaal toevallig tegen, heb er een roze koek bij gezocht en ben gaan lezen. Mooie indrukwekkende verhalen, mooi geschreven: veel plezier!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
